Al ruim acht jaar is lalog.nl in de lucht. Acht jaar aan teksten, enthousiasme en inspiratie is hier te vinden. Maar ook mijn frustraties schreef ik regelmatig van me af. Lalog is al jaren mijn klankbord, mijn toevluchtsoord en mijn creatieve uitlaatklep. Ik vind er rust en voldoening; mijn online logboek is dus een hele fijne plek voor mij. Toch ontkom ik er soms niet aan dat ik zo’n vervelend stemmetje in mijn hoofd hoor…

Iedereen kent ‘m wel: dat vervelende stemmetje. Zo eentje die onterecht oordeelt over alles wat je doet. Als vanzelf ga je dan twijfelen.

Als dat stemmetje zich bij mij laat horen dan gaat het vaak over het moederschap of over mijn hobby’s en passies. In het laatste geval schiet het “Wie zit er nou op mij te wachten?”-scenario dan door mijn hoofd heen. En door de gigantische groei in mijn persoonlijke ontwikkeling de afgelopen jaren weet ik eigenlijk echt wel beter…

Iets te vertellen?

Ik wéét dat dit stemmetje mijn ego is: mijn hoofd en gedachten die met me aan de haal gaan. Zet het maar eens uit, ja. Maar hoeveel kennis ik er ook over heb, en hoe goed ik ook naar mijn intuïtie kan luisteren: toch fluistert dat stemmetje soms nog. Als een hardnekkige piep die je niet uit je oren krijgt.

Zo is lalog ook nog wel eens een onderwerp voor dat irritante stemmetje. Waarom zou ik na zoveel jaar mijn blog nog houden? Heb ik nog wel iets te vertellen? Wie zit er nou op mij te wachten? Gaat het dan door me heen.

Voelen in plaats van denken

Dan laat ik het maar even zo. En wanneer het weer rustig wordt, ga ik voelen in plaats van denken. En dan voel ik dat ik juist nog heel veel te vertellen heb. Dat ik er zelf vooral ook nog steeds heel blij van wordt. En dan kom er ineens een mailtje, berichtje of DM op social media. Dat iemand zoveel aan een artikel van mijn hand heeft gehad. Inzicht, inspiratie, herkenbaarheid of gewoon even lekker iets te lezen.

En dan voel ik niet alleen dat ik nog heel veel te vertellen heb; dan weet ik het zeker. Misschien is het niet meer op dezelfde manier als toen ik begon met lalog.nl -dat kan ook niet want ik heb zoveel groei doorgemaakt- en misschien verandert het nog wel verder.

Dan giet ik het beetje bij beetje in een ander vat, totdat het weer (of nog) bij mij past. En misschien komt dat vat er ooit helemaal anders uit te zien, I don’t know, maar ik weet wel dat ik mijn missie -mijn why– wil blijven delen. Op wat voor manier dan ook. En nu is dat nog via lalog.

Maar er stroomt altijd van alles en ik heb duizend-en-één ideeën. Daarom blijf ik dicht bij mezelf en blijf ik voelen wat op dit moment (nog) passend is.

Mijn why

Die why is mezelf, mijn kinderen en zoveel mogelijk mensen meegeven -en als het nodig is ervan overtuigen- dat we hier mogen doen waar we blij van worden. Dat dát is wat we te doen hebben. Want het vuur vinden in wat je doet is het meest fantastische gevoel wat er is.

Het hoeft niet groot te zijn, dat is het nou juist. Je vindt je vuur in hoe jij de dingen waar je van houdt ervaart. Wat gun ik het iedereen om dit te voelen! Dus ik schrijf, ik deel en ik blijf ambassadeur voor doen waar je blij van wordt. Ik kan niet anders.

Dus als dat stemmetje in mijn hoofd weer eens vraagt of ik nog wel wat te vertellen heb, dan schuif ik dit artikel maar eens onder mijn eigen neus.