Het was november 2018. Een krappe maand eerder besloten we dat we voor een tweede kindje wilde gaan. Ik voelde aan mijn lijf dat het al raak was -ik wist het zeker!- en een zwangerschapstest bevestigde mijn gevoel; ik was één week zwanger. En dat ik al zo vroeg van alles voelde was niet het enige bijzondere aan deze zwangerschap.

Een paar weken later bevonden we ons voor de eerste echo in het ziekenhuis. Ik was toen zes weken zwanger. Omdat ik zo vroeg in de zwangerschap zat, zou het vruchtzakje bij een gewone echo niet te zien zijn en kreeg ik een inwendige echo in het echocentrum.

Na drie zwangerschappen kan ik wel zeggen dat élke echo bij élke zwangerschap weer spannend is, dus ook hier lag ik met klamme handjes gespannen naar het scherm te staren.

Het zijn er twee!

Vol ongeloof keek ik de echoscopist aan toen ze zei dat er twee vruchtzakjes in mijn baarmoeder zaten. Twee? Maar, vertelde de vrouw die mijn echo verzorgde, één van de twee vruchtzakjes was een beetje troebel dus ze wilde ons graag twee weken later nog eens zien. Tranen van geluk, ongeloof en angst (“Een tweeling, hoe gaan we dat nou doen?”) overspoelde me in de auto terug naar huis.

Twee weken later stond de volgende afspraak in het echocentrum gepland. Toen werd alles ineens onzeker.

Gemengde gevoelens

Bij deze “acht weken echo” zagen we een prachtig hartje kloppen. Krachtig en met regelmaat. Één. Één hartje. Verward keek ik van het scherm naar mijn man. We moesten er rekening mee houden dat het hartje van het tweede kindje misschien wel helemaal niet zou gaan kloppen.

Die keer zat ik met vooral angst en gemengde gevoelens in de auto terug naar huis. Twee lange weken in onzekerheid volgden voordat we we weer op controle moesten komen.

Vanishing twin

De derde echo van deze zwangerschap kreeg ik bij tien weken. Nog zenuwachtiger dan normaal lag ik op bank in de klinische kamer. Het ruwe papier waar ik op lag, kraakte onrustig met me mee.

Daar was het kloppende hartje op het scherm. Het hartje van het kindje dat in mijn buik aan het groeien was: Lot. Alleen Lot. Er was geen tweede kloppend hartje te zien. Lot was duidelijk gegroeid en nam voorzichtig de contouren van een klein embryootje aan, terwijl het tweede kindje in mijn buik aan het verdwijnen was. Het vruchtzakje was gekrompen, het vruchtje werd steeds onzichtbaarder.

De echoscopist vertelde dat we met het “verdwijnen” van een tweede kindje, in het eerste trimester van een tweelingzwangerschap, met het vanishing twin syndroom te maken hadden. Het tweede vruchtje zou als een soort van blauwe plek verdwijnen en mijn lichaam zou het kindje opnemen.

Ik zou ook wat bloed kunnen gaan verliezen in de komende weken, werd me verteld. En, zei ze nog, soms kon het ook zo zijn dat met het verliezen van één van een tweeling, het andere kindje ook in een miskraam kon eindigen.

Ik wist niet hoe ik me moest voelen. Ik was blij en intens gelukkig met het sterke, gezonde kindje -Lot- dat in mijn buik groeide maar ook verdrietig om het verliezen van het andere kindje. En bang. Zó bang dat ik ook Lot zou verliezen met het verdwijnen van het andere kindje.

Het vergeten kind

Ik verloor inderdaad wat bloed in de weken die volgden. En ik was doodsbang dat ik ook Lot zou gaan verliezen. Gelukkig gebeurde dat niet en huppelt ze nu als ons vrolijke middelste kind door het leven heen.

Van het andere kindje ben ik na mijn bevalling van Lot nog wat tegen gekomen. Mijn lijf had het kindje niet helemaal losgelaten en er zat nog wat in mijn baarmoeder. Weken na de bevalling van Lot heeft mijn lijf, met een beetje hulp, het uiteindelijk laten gaan.

Ik heb mijn verhaal hierover nooit verteld. Misschien tussen neus en lippen door benoemd tegen een handjevol mensen dat de zwangerschap van Lot als een tweeling begon, maar de echoscopist was er zo nuchter onder. Het gebeurde wel vaker, zei ze. Ik moest het vruchtje vooral niet als een kindje zien. Dus dat deed ik ook niet. En nu, bijna zeven jaar later, komt alles naar boven.

Want ook dat was mijn kindje. Het was een miskraam terwijl er nog een ander kindje in mijn buik doorgroeide. Ik las laatst een stuk over vanishing twins. Dat het wordt onderschat. Dat er te luchtig over gedaan wordt. En dat kwam wel binnen want het verdwenen kindje voelt nu voor mij een beetje als het vergeten kindje.

Het is voor het eerst dat ik dit verhaal vertel. Veel te persoonlijk voor de richting waar ik met La Log op wil, maar het is wel echt en het mag er zijn. Dit mag vertelt worden. Moeders mogen het verdriet en het gemis van een vanishing twin voelen en het ruimte geven.

Het is niet voor niks dat ik er zeven jaar later last van heb. Dus praat, schrijf, huil en voel. Maar laten we het verdwenen kind niet vergeten.