Loslaten. Ik word er nog eens een expert in. Ooit kreeg ik de stempel dat ik dingen moeilijk los kan laten. Niet helemaal terecht want het ging maar om één ding wat ik moeilijk los kon laten. Toch kon ik die stempel maar moeilijk van me afschudden. Het achtervolgde me en werd een waarheid. Stom natuurlijk, want ik ken mezelf het beste en waarom zou ik me dat zo aantrekken? Nou, dat doe ik dus niet want dat laat ik -jawel- los.

Hoezo ‘Let it go’?

Thuis ben ik degene die alles weggooi. Ik hou ervan om dingen op te ruimen en de man is hier juist the one die alles jarenlang bewaard. Is hij iets kwijt? Ik heb het vast weggegooid. Kun je donder op zeggen. Weg met die rotzooi, heerlijk vind ik dat. En hoewel ik ook een kleine perfectionist ben, kan ik heel goed stoppen met iets en de boel de boel laten. In het kader van ‘volgende keer beter’, ‘dan maar niet’ en ‘jammer joh’. Dus hoezo die stempel? Ik weet dat heel goed. Het ging om stoppen met een passie. Stoppen met iets dat ik bijna 15 jaar met zoveel liefde heb gedaan. Mijn ding. Mijn identiteit! Dus ja, niet zo gek dat je dat niet zomaar los kan laten…

Flow

Hetgeen wat ik moeilijk kon laten gaan, is me toch gelukt. Ik had alleen een zetje nodig. Of twintig. En een zeer lijf. Ik ben na bijna 15 jaar gestopt met het geven van groepslessen. There. I said it. Dit voelt dus nog steeds gek. Nu ik het opschrijf begin ik me weer onrustig te voelen. Adem in, adem uit, beveel ik mezelf.

Het zetje was een blessure. Maar dat waren die andere negentien ook en die weerhielden me er nooit van om ermee te stoppen. Want ik kon HET NIET LOSLATEN. Maar nu is de blessure een heftige. Eentje waardoor ik mijn baby niet uit bad kon tillen. Geen tikkertje kon spelen met de meiden en schuifelend de slechtste dagen doorging. Zoveel pijn. Mijn rug heeft het begeven en ik zit middenin een traject en vervolg onderzoeken. Een pittig gesprek met een gespecialiseerde fysio zette me met een klap op de grond. ‘Wat is de reden dat jij jezelf steeds overbelast?’ vroeg ze ernstig. ‘Keer op keer op keer,’ ging ze door. Een advies was om er eens goed over na te denken of het lesgeven en intensieve sporten het wel waard was. Want het stond er slechter voor dan dat ik dacht. Of wilde denken.

Die middag hakte ik resoluut de knoop door. Sinds 2013 ga ik van blessure naar blessure. Ik was er ineens zo klaar mee! Ik wil gewoon zonder pijn mijn dagelijkse dingen kunnen doen; mijn werk, van alles met de kinderen en sporten! Want sporten kan en wil ik mijn leven niet uitdenken. Ik hoop dat ik genoeg herstel om alles weer pijnvrij en met plezier te kunnen doen. In de zaal als deelnemer, niet op het podium. En dat is soms nog steeds een moeilijk besef. Dan ben ik verdrietig en boos dat ik dit stukje identiteit moet laten gaan omdat dat het beste is dat ik voor mezelf kan doen. Maar óók is er het besef dat ik meer ben dan alleen groepslesdocent. En dat ik een pijnvrij leven wil hebben. Er wil kunnen zijn voor mijn kinderen. En dat het misschien gewoon tijd is om het te laten gaan. 

En met dat loslaten ben ik een andere flow terecht gekomen en ik zit middenin een soort van persoonlijke groei. Ik herontdek wie ik ben, en vooral: wat goed voor me is. Ik merk dat ik zachter wordt voor mezelf. Minder streng. Lees allerlei inspirerende boeken, eet nog minder bewerkte producten, smeer met vegan crèmepjes en doe veel yoga. Dat soort dingen. Heel gek is het soms en het gaat met twee stappen vooruit en dan weer één terug. Maar het gaat.

Dat gigantische ding heb ik inmiddels losgelaten. Laten gaan. Stukje bij beetje en de ene dag meer dan de andere. En ik voel me al zoveel lichter! Zelfs met de drie zwangerschapskilo’s die zijn blijven plakken. Kan ik ook niks aan doen, ik kan ze gewoon niet loslaten 😉

Volg je lalog.nl al op Instagram en Facebook?