‘Ja, maar jij hebt een kind. Dan heb je verder toch geen leven meer!’ Zei laatst iemand tegen me. Met grote ogen en open mond keek ik de persoon in kwestie aan. Het is dat De Man Zonder Kind mij niet goed kent, anders had hij allang enige vorm van fysiek geweld moeten incasseren. ‘Hoezo heb ik verder geen leven?’ reageerde ik fel. Ik wachtte op wat er ging komen. Met een glas wijn in mijn ene hand en mijn zonnebril in de andere, want we stonden op een festival. Maar verder heb ik geen leven. Aldus De Man Zonder Kind. Maar met twee (parttime) banen, een gezellige vriendenkring en lieve familie om me heen zie ik dat toch heel anders. En dat heb ik hem ook wel duidelijk gemaakt. Stampvoetend met mijn glas klotsende wijn.

De Man Zonder Kind wil zelf geen kinderen want, vertelde hij, dan kun je verder helemaal niks meer. En hij vindt zijn leven veel te leuk om het op te offeren, verduidelijkte hij er nog even achteraan. Op te offeren? Haha, uhm, nou als je het zo ziet dan ben je duidelijk niet aan kinderen toe. Lekker zo laten dus.

Maar feit is wel dat ik, nu ik mama ben, steeds vaker dit soort ongein hoor. Alsof ik daarop zit te wachten?! Nee dus. Ik doe mijn stinkende best om leuke dingen te blijven doen en naast het mama zijn ben ik ook gewoon nog Wendy. En eigenlijk is dat niet eens “naast” het mama zijn, het is verweven met het mama zijn. Maar leg dat maar eens uit aan iemand die er zo zeker van is dat hij of zij geen kindjes wil. Wat overigens vast een weloverwogen keuze is en waar ik helemaal niets tegenin wil en kan brengen. Het is super persoonlijk en de keuze om geen kindjes te willen is dan ook helemaal oké als dat bij iemand past, laat ik dat voorop stellen. Maar ik stond er een beetje plompverloren bij op dat festival na die opmerking, haha.

Ik sta hier toch!

Natuurlijk moet je dingen laten gaan en ja, soms ook opofferen, maar als ouder doe je dat gewoon want je kind komt op de eerste plaats. Wij zeggen regelmatig (lees: vaak) “nee” op avondjes uit met vrienden omdat we Noortje niet elke keer weg willen brengen. Logisch toch? We doen echt nog genoeg leuke dingen hoor, maar we zijn wel selectiever geworden. En áls je dan een avond uit bent of staat te stampen op een of ander festival zit je niet te wachten op De Man Zonder Kind die uitkraamt dat je naast een kind geen leven meer hebt! Hoezo niet? Ik sta hier toch!

Maar goed, dat je leven veranderd met een kind is één ding, hoe jij het invult is weer iets heel anders. En daar kan een schreeuwende Man Zonder Kind op een festival dus niet over meepraten, alleen zijn ongevraagde mening geven 😉

Hoe denk jij erover?

Ps: Volg je La Log al op Facebook?