Ik loop de trap af en verwacht mijn vriendje enthousiast kwispelend aan te treffen, maar het blijft rustig onderaan de trap. Tijdens een boterham smeren gooi ik de korstjes op de grond, maar ze blijven liggen. Elke keer als ik thuis kom en de voordeur open doe, roep ik steevast mijn kleine Jack Russell. Maar Storm komt niet meer.

Het is nu precies drie weken geleden dat mijn maatje ging slapen. Geen moment week ik van zijn zijde toen het zover was. En het was vreselijk. Buikpijn had ik ervan. Ziek was ik ervan. Maar dit was het beste dat we voor Storm konden doen. Ik weet het wel, maar tegelijkertijd voelt het ook ontzettend tegenstrijdig want ik wilde hem niet kwijt. En nu is hij er niet meer. Geen pijn meer, geen benauwdheid meer. Maar ook geen knuffels meer. En dat steekt as hell.

Ons hele dagritme is veranderd nu Storm er niet meer is en dan heb ik het niet alleen over het uitlaten. Alles is gewoon anders. Ik kan het niet zo goed uitleggen maar de mensen met een hond begrijpen vast wel wat ik bedoel. Soms hakt het besef dat Storm er echt niet meer is, er extra hard in. Afgelopen vrijdagavond was zo’n moment. Noor lag op bed, manlief was de hort op en daar zat ik dan op de bank. Zonder hond. Geen Storm op schoot. Geen grote, lieve bruine ogen die me aankijken. Geen gekwispel als ik tegen hem praat. En toen ik ook nog een verdwaald haartje van hem tegenkwam op de bank, kon je me helemáál opvegen. Maar dat was Wim z’n taak. Met opgetrokken knieën en het urntje van Storm tegen me aan gedrukt zat ik snotterend op de bank. Ja, het klink gek inderdaad. Zat ik daar met die urn op schoot. Maar dat was precies wat ik op dat moment nodig had.

Die urn zal ik nog vaak vast hebben, en ons huis zal nog een hele tijd heel leeg aanvoelen. Uiteindelijk komt er waarschijnlijk wel een nieuwe hond, al denk ik dat ik me dan heel schuldig ga voelen tegenover Storm. Hij was HET voor mij. Zo’n geweldige, lieve hond krijgen we nooit meer! Maar ik hou er teveel van om me te bekommeren over een viervoetertje. En die komt er ooit vast wel. Eentje uit het asiel natuurlijk. Net als Storm. Maar nu eerst naar het urntje.

Dit was het laatste artikel uit de Storm-reeks. Het verhaal van mijn lieve Jack Russell niet helemaal gevolgd? Hier nog even alles op een rijtje:
Komt een hond bij de dierenarts
Als je hond kanker heeft; hoe gaat het nu met Storm?
Update: als je hond kanker heeft
Als je hond kanker heeft; afscheid nemen
Geef jij je hond een dikke knuffel van me?! Het lijkt zo vanzelfsprekend, maar zoals je ziet kan het binnen een half jaar helemaal anders zijn 🙁

Volg La Log via Twitter en Facebook!