Eenkennig? Nee, ons Noortje niet hoor… tot nu dus! Toen ik haar naar het kinderdagverblijf bracht waar de ze één dag in de week heen gaat merkte ik het meteen aan haar: ze klampte zich aan me vast en begroef haar gezichtje. Oh oh, “Is het nu toch zover?” dacht ik nog. En jahoor: toen ik aanstalten maakte om zo subtiel mogelijk weg te gaan begon haar onderlipje al te trillen. Ahhh. Zo zielig. Zo schattig. Ze wil bij mama zijn! De groepsleidster pakte haar van me over en begon afleiding te zoeken terwijl ik moeizaam kleine stapjes achteruit deed. Het bekende huiltje van Noor werd ingezet. Man, wat was dat moeilijk. Ik moest maar gewoon gaan, dus dat deed ik. Met pijn in mijn hart, dat wel.

Noor is inmiddels vijftien maanden en dit is natuurlijk gewoon een fase: het hoort erbij. Ik las dat eenkennigheid (of verlatings- en scheidingsangst) het hevigst is tussen de acht en achttien maanden en dat het kan aanhouden tot ongeveer een leeftijd van drie jaar. Oh boy. De tips die ik tegenkom passen we al (vanzelf) toe dus daar zal het niet aan liggen. Of zou het door die het bijtertje komen die Noor laatst een dikke, blauwe arm bezorgde inclusief loshangend vel en tandafdrukken? Hm, ik denk het niet. Ik merkte al dat ze de afgelopen tijd veel komt kroelen en dat ze ineens een favo knuffel heeft. Ik ben benieuwd hoe het de komende tijd gaat. En of ze dat kind nog eens terug bijt natuurlijk 😉

Heb jij een fase van eenkennigheid meegemaakt met jouw kleintje en hoe ging je daarmee om?

Joehoe, volg je La Log al op Facebook, Twitter, Bloglovin’, Pinterest en Google+?