Dikke lip en blauwe plek voor mijn baby
Fanatiek en ongecontroleerd kruipt Noor door de woonkamer heen. Ik kijk van een afstand toe. Ze vindt mijn decoratie helemaal geweldig. Ik ben daar iets minder enthousiast over aangezien ze alles omver trekt, maar ach. Bats. En daar staat een kast. Dat wordt vast weer een bult. Een kort maar krachtig huiltje is het gevolg en er is meteen al een flinke rode plek zichtbaar op haar voorhoofd. Even later is ie paars. Hm. Dat is blauwe plek nummer zoveel.
Diezelfde middag zit Noortje lekker te spelen op haar speelkleed. Enkele seconden later zit ze ernaast en tuimelt ze met haar hoofd volle bak voorover. In een reflex schiet ik overeind. Deze keer klinkt er een oorverdovend huiltje. Noor is ontroostbaar en ik check haar gezichtje. Oh fuck, bloed! Lichtelijk in paniek kijk ik waar het vandaan komt. Haar bovenlipje. Ahhh, mijn meisje heeft nu ook al een kapotte, dikke lip! Het hartverscheurende (voor mij!) huiltje gaat door en ik ga bijna meedoen. Pfff, doe normaal Wen. Even later proef ik bloed. Ik heb zo hard op mijn lip gebeten om mijn tranen te bedwingen dat ik nu ook een bloederige lip heb.
Dat is me nu al een paar keer gebeurd. Niet dat van die bloedlip, maar van dat mee-huilen. Wim lijkt er geen last van te hebben als Noor intens huilt. Of nou ja, het doet hem wel wat natuurlijk maar hij blijft nuchter en relaxed. Ik probeer dat ook maar bij mij doet het pijn van binnen als ik haar zo hoor huilen waardoor ik er automatisch als een overbezorgde mama uitzie. Inclusief bloedlip. Zal wel een vrouwen-ding zijn. Ik kan de huiltjes van Noor dan ook feilloos onderscheiden. Het huiltje voor als ze echt pijn heeft is heel anders dan het huiltje voor als ze moe is. Net zoals het honger huiltje en het drammende huiltje ook van elkaar verschillen.
En nu kruipt ze dus rond met blauwe plekken en een dikke lip. Op naar de volgende val- en tuimelpartijen. En dat zal alleen nog maar erger worden als ze straks gaat lopen. Ik vraag me af hoe ik dat als mama ga doen… Bijtend op mijn lip erachteraan denk ik zo 😉
Zit jouw baby of dreumes ook steeds onder de blauwe plekken door tuimelpartijen? En hoe ben jij eronder?
xx Wen
Volg La Log nu ook op Twitter!
Dit vindt je misschien ook leuk: Vieze vingers op het consultatiebureau en Als je baby slaapt… Gas erop! Of toch niet?
Mijn mannetje is nu 8 maanden, begint nu een beetje met kruipen en zich omhoog trekken… Tot nu toe gelukkig alleen kleine ongelukjes, nog geen bloed. Maar dat zal vast nog wel komen… Ai
Ja super zielig als ze zich pijn doen, die kleine aapjes, haha! Maar wel heel leuk om te zien hoe ze alles ontdekken 🙂
Heeeeel herkenbaar! Hummeltje is nu net 8 maanden en is in rap tempo van tijgeren naar kruipen naar staan gegaan. Hij heeft blijkbaar een lage pijngrens want hij kukelt om, knalt overal tegen aan, maar huilt er zelden om. Hij krijst alleen als iets niet lukt, pure frustratie en dan neemt ie maar gewoon een snoekduik head first ergens vanaf of naartoe. Ik hou m’n hart vast… En m’n vent vindt t allemaal grappig… Zucht
Haha, geen mama, maar ik kan me het helemaal voorstellen. Ben zelf een erge kluns en loop dus erg veel blauwe plekken op (en deuken in de deuren..) een tip: traumeel gel van Heel, zijn de blauwe plekken en bijhorende pijnlijke plekken zo weg 😀
Goeie tip Anne! Enne, ik kan er ook wat van wat die blauwe plekken betreft hoor 😉
Ik kan me heel goed voorstellen dat je daar zelf van mee gaat huilen hoor! Gelukkig gebeurt het bij alle kinderen op die leeftijd en houden ze er niets aan over 😉